8

                                                                      Nadia

 Od kilku godzin cieszyłam  się samotnością, gdyby jeszcze kilka tygodni temu ktoś mi powiedział  że tak będzie nie uwierzyłabym.Siedzę  przed domem wpatrując się w zachodzące słońce  i rozmawiam  z Elizą. 
-Długo go nie będzie?
-Nie mam pojęcia i nie chcę się nad tym zastanawiać. Wiesz jak tu jest cudownie bez niego.Szkoda że Cię tu nie ma.
-Nadia idziesz?-krzyk Richarda  rozlega się z domu obok , a Eliza  wybucha śmiechem.
-Widzę  że się  nie nudzisz?
-Daj mi 5 minut -rzucam przez ramię i kontynuuję  rozmowę-nie mam pojęcia po co mam tam iść  Eliza.
-Na Twoim miejscu nawet bym się nie zastanawiała.
-Ty nie masz męża-przypominam jej, tracąc na chwilę  dobry humor.
-Nie  ma go teraz Nadia, a Ty masz okazję choć na chwilę  zapomnieć o tym  koszmarze. I to w takim towarzystwie.
-Muszę kończyć Elizka -śmieję  się do słuchawki ,bo Richard siada przy mnie i szarpie mnie za rękę .
-Wolałem osobiście po Ciebie przyjść- mruga do mnie-Przyjaciółka ?Często ze sobą rozmawiacie.
-Przyjaciółka, siostra , jedyna bliska mi osoba.
-A rodzice? Jakaś rodzina?
Kręcę tylko głową nie chcąc rozmawiać z nim na ten temat , chowam telefon do kieszeni i podnoszę się.
-Nie będę  przeszkadzać?
-Coś Ty-chwyta mnie za rękę  i prowadzi do siebie.Już po chwili przedstawia mnie chłopakom ,a ja staram się zapamiętać  ich imiona.
-Cieszę się że przyszłaś-Stephan odciąga mnie na bok i podaje mi piwo, a ja cieszę się że zostanę z nim sama, bo zaczynałam czuć się niezręcznie gdy wszyscy się na mnie gapią.
-Nie miałam wyjścia.Richard prawie siłą mnie tu zaciągnął.
-Słyszałem że go obudziłaś-wybucha śmiechem.
-Plotkujecie gorzej niż dziewczyny.
-Długo jesteście razem? -zmienia temat ,a mi uśmiech znika z twarzy.
-Kilka miesięcy, ale nie rozmawiajmy o tym, dobrze?To jaka jestem szczęśliwa że go teraz nie ma też już pewno słyszałeś więc pewno zdajesz sobie że nie jest to mój ulubiony temat.
-To dlaczego z nim jesteś?
-Bo chyba nie mam wyjścia-ucinam szybko- to co same treningi teraz? Zero zawodów?Z tego co mi wiadomo trwa chyba SGP.
-Odpuszczamy i trenujemy przed zimą. Interesujesz się skokami?
-Kiedyś,kiedy wszystko było jeszcze prostsze oglądałam wszystkie zawody.
-Odkąd  go poznałaś przestałaś?
-Nie. Po prostu musiałam dorosnąć szybciej niż inni ,iść do pracy i zająć się zarabianiem na siebie.Na przyjemności brakło mi czasu -uśmiecham się.
-A rodzice?-jest dziś drugą osobą która o to pyta.
-Moja mama nie żyje,a ojciec nie mam pojęcia nie widziałam go od kilku lat.
-Przepraszam, nie wiedziałem.
-Nie spokojnie.Ona sama wybrała takie życie,jestem pewna że zdawała sobie sprawę z tego że albo on ją  w końcu zatłucze na śmierć, albo umrze ze zmartwień-zdaje sobie sprawę że postępuje dokładnie tak samo jak ona i po policzku spływają mi łzy.
-Nie chciałem  żebyś płakała.
-Po prostu jesteś pierwszą osobą oprócz Elizy której o tym mówię.
-Elizy?
-Wychowałyśmy się w jednym pokoju , taka jakby siostra-śmieję się.
-W jednym pokoju?
-W domu dziecka,trafiłam tam jako dzieciak.Czasem wydaje mi się że jesteśmy sobie bliższe niż rodzone siostry.
-To z nią rozmawiasz godzinami?
-Chciałabym żeby tu była,Matthias ciągle obiecywał że ją tu ściągnie, choć teraz cieszę się że jednak tego nie zrobił.Pewno trafiłaby w takie samo bagno jak ja.
-W takie samo bagno?-wpatruje się we mnie , a ja wiem że nie mogę mu nic powiedzieć.
-Mam nadzieję że w zimie zobaczę jakieś zawody na tej skoczni?-śmieję się zmieniając temat.
-Jak tylko będziesz miała ochotę to Cię zabiorę-uśmiecha się do mnie i chwyta mnie za rękę , a ja spoglądam w jego oczy.Nachyla się nade mną i czuję że chce mnie pocałować, przez moment zastanawiam się czy też tego chce i zdaję sobie sprawę że tak,odsuwam się jednak szybko wiedząc że nie powinnam go wciągać w swoje życie.Jest wystarczająco popieprzone , nie chcę komplikować go jeszcze bardziej.