3

                                                                Nadia
Budzę się rano gdy do pokoju wpadają pierwsze promienie słońca,uśmiecham się do wpatrującego we mnie Matthiasa i postanawiam spytać o Elizę.
-Rozmawiałam wczoraj z Elizą.
-Jak codziennie-prycha  i przyciąga mnie do siebie, a ja mam wrażenie że drażni go jej temat.
-Możemy ją w końcu zaprosić?
-Za jakiś czas, dobrze?-rzuca tylko zrywając ze mnie koszulkę.
-Matthias , obiecałeś-odpycham jego ręce , ale nie pozwala mi na to-przestań, nie mam ochoty.
Mam wrażenie że mnie nie słucha, że nic do niego nie dociera,próbuję walczyć ale jedną ręką przytrzymuje moje ręce , a drugą uderza mnie w twarz, wdziera się we mnie brutalnie, nie zważając na moje protesty. Z rozciętej wargi spływa mi krew,z oczu spływają mi łzy.Nie mam pojęcia co się dzieje, co stało się z moim Matthiasem, gdy po wszystkim wychodzi z pokoju trzaskając drzwiami, zwijam się w kłębek , a moim ciałem wstrząsa szloch.
Wraca po pewnym czasie, staje w drzwiach z bukietem kwiatów i patrzy na mnie smutno.
-Przepraszam,nie wiem co we mnie wstąpiło-klęka przy łóżku i chwyta mnie za ręce-proszę wybacz mi.
Patrzę na niego , nie wiedząc co powiedzieć, tak bardzo chciałabym żeby mówił prawdę, ale znam to pamiętam takie sytuacje dość dobrze z rodzinnego domu , zanim mnie zabrali.Ojciec ciągle bił mamę, a potem przychodził, przepraszał i przez kilka dni było wszystko w porządku.Mimo tego zabieram kwiaty z jego rąk i próbuję delikatnie się uśmiechnąć.

I znów gdy tylko zamykają się za nim drzwi,wybiegam z domu w kierunku skoczni, pierwszy raz siadam na trybunach i nie dzwonię do Elizy, bo co niby miałabym jej powiedzieć, że miała rację , że mój książę z bajki , wcale nie jest księciem?
Skocznia znowu jest pusta, nikt nie trenuje , może to i dobrze, wolałabym żeby nikt nie oglądał dzisiaj mojej twarzy, rzadko się malowałam, nie miałam w domu nawet grama kosmetyków żeby zakryć czymkolwiek rozciętą wargę i ślad uderzenia.
-Daj mu spokój-męski głos rozlega się za moimi plecami,a ja podnoszę wzrok gdy ktoś siada obok mnie.
-Komu?-prycham tylko , spoglądając na mojego sąsiada,nie mając ochoty wdawać się w zbędne dyskusje.
-Stephanowi-spogląda na mnie , zbyt mocno przyglądając się mojej twarzy.
-Nic do niego nie mam , możesz sobie iść?-próbuję założyć słuchawki, ale nie odpuszcza i przytrzymuje moją rękę.
-Co Ci się stało?
-Nie Twój interes-warczę.
-Może i nie mój, ale widzę że coś jest nie tak-mam wrażenie że jego wzrok przepala mnie na wylot.
-Potknęłam się, wystarczy?-ze zdziwieniem stwierdzam że nadal trzyma moją rękę, wyrywam ją , zakładając słuchawki i idę w stronę wyciągu.
Wjeżdżam na górę , podziwiając krajobraz i zastanawiam się nad tym co wydarzyło się dzisiaj rano w naszym domu,może to naprawdę był tylko jednorazowy incydent, przecież to niemożliwe żeby Matthias był taki jak mój ojciec.On jest całkiem inny, dobry , opiekuńczy , spełnia każde moje życzenie, no może oprócz sprowadzenia tutaj Elizy.Nogi same niosą mnie przed siebie, na samą górę skoczni, przystaję na chwilę i bez zastanowienia siadam na belce startowej.Widok jaki ukazuje się moim oczom , zapiera dech w piersiach, spoglądam w dół i wydaje mi się że to jedyne miejsce w którym nie muszę się niczym martwić.
-Całkiem zwariowałaś?-brunet ze złością spogląda na mnie z boku-schodź natychmiast.
-Niby dlaczego?
-Nie możesz wchodzić wszędzie gdzie Ci się tylko podoba.
-A co ?Ty mi zabronisz?
-Nie wygłupiaj się to nie jest miejsce dla kogoś takiego jak Ty.
-Dla kogoś takiego jak ja?-warczę ze złością.
-Możesz sobie zrobić krzywdę, schodź-podaje mi rękę , ale nawet na niego nie spoglądam , schodzę sama i biegnę wzdłuż zbocza. Chciałabym uciec stąd jak najdalej od niego, od Matthiasa , od nich wszystkich,zaszyć się gdzieś gdzie nikt już by mnie nigdy nie znalazł. Zamiast tego kieruje swoje kroki z powrotem do domu, z nadzieją że poranna sytuacja już nigdy się nie powtórzy.