1

                                                                        Nadia
-Przemyśl to jeszcze , proszę-smutny głos Elizy, próbuje zburzyć moje szczęście,stoję przed lustrem w naszym mieszkaniu i wiem  że to już ostatnie moje chwile tutaj.Za kilka godzin wychodzę za mąż i już nigdy nie będę musiała oglądać tej małej klitki.
-Co mam przemyśleć?Dlaczego nie potrafisz zaakceptować tego że jestem szczęśliwa.
-On nie jest taki na jakiego wygląda Nadia.Zaślepia Cię coś co nazywasz miłością,wmawiasz sobie że go kochasz żeby tylko się stąd wyrwać.Znacie się dopiero kilka miesięcy, nic o nim nie wiesz.
-To co wiem mi wystarcza,dlaczego nie chcesz tego zrozumieć?
-Kocham Cię jak siostrę, wiesz o tym.Martwię się o Ciebie.
-Jesteś zwyczajnie zazdrosna że to mnie się udało-spoglądam na nią i widzę jak bolą ją moje słowa.
-Szkoda że tak myślisz Nadia-mówi tylko cicho i znika w łazience, a ja uśmiecham się do siebie bo wydaje mi się że mam rację.

Mimo naszej kłótni , jest jedyną osobą która towarzyszy mi w tym cudownym dniu,widzę jak się stara, uśmiecha się ,przełykając łzy gdy podpisujemy dokumenty w urzędzie stanu cywilnego.Matthias przyciąga mnie do siebie , całując mnie namiętnie , a ja mam wrażenie że moje życie teraz zamieni się w bajkę.Już za chwilę, już za moment wyjedziemy z tej dziury i nigdy więcej nie będę musiała tu wracać.

-Pójdę pożegnać się z Elizą-spoglądam na Matthiasa, gdy wkłada moją walizkę do swojego samochodu i po raz ostatni wbiegam schodami na górę , w naszej obskurnej kamienicy.Eliza stoi w oknie i widzę jak ukradkiem ociera łzy z twarzy.
-Mam nadzieję że pomyliłam się co do niego i będziesz szczęśliwa-mówi cicho przytulając mnie do siebie.
-Będę , zobaczysz-uśmiecham się-już niedługo ściągnę Cię do siebie.Obiecuję Eliza.
-Dzwoń jak tylko będziesz chciała pogadać.
-Codziennie-wycieram łzy spływające po mojej twarzy i wychodzę.Już za nią tęsknię , przez ostatnie lata była najbliższą mi osobą.Dzieliłyśmy swoje smutki i radości w domu dziecka,zawsze się wspierałyśmy,jestem pewna że najdalej za kilka miesięcy będziemy znowu razem.Za niemiecką granicą o czym zawsze marzyłyśmy.

Z zaciekawieniem ,ale i małym strachem spoglądam na krajobraz za oknem, czuję lekki niepokój co mnie czeka w tym małym górskim miasteczku przy austriackiej granicy.Przed oczami rozciąga  się kompleks skoczni narciarskich, a nasz samochód zatrzymuje się w pobliżu.Spoglądam na dom który ukazuje się moim oczom i nie mogę uwierzyć we własne szczęście że z małej klitki w brudnej kamienicy trafiłam w takie miejsce.
-Podoba Ci się?-Matthias spogląda na mnie ze śmiechem , gdy stoję w ogrodzie wpatrując się z zachwytem w piękny biały budynek.
-Jest idealny-wzdycham tylko-tak bardzo chciałabym żeby Eliza tu ze mną była.
-Zaprosimy ją niedługo, jak tylko się urządzimy-uśmiecha się przyciągając mnie do siebie.Z ogrodu obok dobiegają mnie wesołe głosy kilku mężczyzn i spoglądam na nich zaciekawiona , ich twarze wydają mi się dziwnie znajome,ale nie mam czasu nawet się nad tym zastanawiać bo Matthias ciągnie mnie w głąb budynku.
Z każdym kolejnym krokiem mój zachwyt jest jeszcze większy, z każdym przekroczeniem progu któregoś z pomieszczeń z moich ust wydobywa się jęk zachwytu.
-Strasznie mi przykro , ale muszę Cię zostawić na kilka godzin-odzywa się Matthias.
-Już teraz?-spoglądam na niego zawiedziona, miałam nadzieję że spędzimy to pierwsze popołudnie w naszym domu razem.
-Przepraszam, mam jeszcze kilka spraw do pozałatwiania w firmie, nie było mnie kilka dni i jest istne urwanie głowy,postaram się wrócić na kolację-rzuca całując mnie , a ja tak naprawdę zdaję sobie sprawę że nie mam pojęcia czym on się zajmuje.
-No to leć,a ja rozglądnę się po najbliższej okolicy.
-Tylko mi się nie zgub-śmieje się i znika za drzwiami, a ja szukam telefonu z zamiarem opowiedzenia wszystkiego Elizie.
Wychodzę przed dom tak bardzo zajęta rozmową , że nie zwracam uwagi na otoczenie , nogi same niosą mnie w kierunku pobliskich skoczni .Gdy tylko siadam na pustych o tej porze roku trybunach, już wiem że to będzie moje ulubione miejsce.Kończę rozmowę z Elizą i spoglądam w górę na rozbieg skoczni, przypominając sobie jak każdy zimowy weekend w domu dziecka spędzałyśmy przed telewizorem kibicując.Nie miałyśmy wtedy zbyt wielu zajęć , była to jedna z naszych ulubionych rozrywek w tak smutnych jednak dla nas latach.