19

                                                                      Stephan
I znów od kilku dni nie pokazywała się na skoczni, najgorsze było to że na treningi przestał przychodzić też Richard, nie wiem czemu ale byłem pewny że to się z sobą wiąże.
Gdy w piątkowe popołudnie Markus zaproponował żebyśmy wpadli do Richarda, nawet się nie zastanawiałem.Już gdy otworzył nam drzwi , wiedziałem że coś jest nie tak.
Markus pierwszy wszedł do pokoju rzucając coś o jego nowej pannie i chyba nikt z nas nie spodziewał się takiego widoku.Wściekłość która mnie ogarnęła jak ją zobaczyłem już po sekundzie zamieniła się w przerażenie gdy tylko na nas spojrzała.
-Nie patrzcie tak na mnie bo zaczynam się głupio czuć-rzuca ze śmiechem, a ja już po chwili jestem przy niej i trzymam ją w swoich ramionach.Andreas z Markusem siadają na przeciwko nas , a Richard spogląda z boku.
-Nie ściskaj mnie tak mocno-znowu się śmieje, ale widzę w jej oczach ból, spoglądam na nią i zauważam że nie tylko jej twarz jest sina, siniaki widnieją też na jej rękach i jestem już pewny że ma je prawie na całym ciele.
-Przepraszam, nie pomyślałem że wszystko Cię boli.
-Dziś już jest lepiej.W pierwszy dzień miała problem z utrzymaniem kubka kawy-Richard siada z jej drugiej strony.
-Co Ci się stało?-to Andreas zadaje pytanie, na które chyba wszyscy znamy odpowiedź.
-Nie chcę o tym mówić,a Wy pewno i tak wiecie co Wam powiem.
-Zawiadomiłaś policję?
-Nie i proszę nie mówmy o tym.Nie chcę do tego wracać.
Rozmawiamy o treningach, o jakichś nic nie znaczących sprawach, ale wydaje mi się że myśli nas wszystkich krążą  wokół tego co jej się stało.Pomiędzy nią a Richardem panuje dziwnie napięta atmosfera, on nie patrzy na nią, a ona na niego,nie rozmawiają prawie ze sobą , a gdy ich dłonie stykają się przez przypadek Nadia odskakuje i spogląda na mnie.
-Możemy porozmawiać?-pyta tylko i wydaje mi się że wiem co chce  powiedzieć.
                                                                           Nadia
Męczy mnie to spotkanie, niby rozmawiamy o pierdołach , ale tak naprawdę wszyscy myślą tylko o tym co mi się stało, sytuacji nie poprawia atmosfera pomiędzy mną a Richardem.Wydaje mi się że oni też to zauważają.
-Możemy porozmawiać-rzucam w końcu w kierunku Stephana , bo chcę mieć to już za sobą, chwytam go za rękę i idziemy razem na górę.Siadam w kącie łóżka , a Stephan spogląda na mnie z góry.
-Możesz usiąść?-pytam próbując się zaśmiać, siada przy mnie nie spuszczając ze mnie wzroku.
-O czym chciałaś porozmawiać?
-Na początek chciałam Ci podziękować że byłeś przy mnie cały czas, naprawdę wiele to dla mnie znaczy, bardzo Cię lubię i czas spędzony tu z Tobą był dla mnie najlepszy w życiu, ale.
-Wiem , nie musisz kończyć-przerywa mi -jesteś z Richardem.
-Słucham?-podnoszę głos-całkiem zwariowałeś?
-To o co chodzi?-spogląda na mnie w szoku, jakby był pewny że to o tym będę z nim rozmawiać.
-Wyjeżdżam Stephan, od jakiegoś czasu odkładałam pieniądze.A teraz wiem że nie mam innego wyjścia.
-Przecież nie musisz, możesz go zostawić.
-Nie znasz go Stephan,on mi na to nigdy nie pozwoli.Od początku planował sobie że jak mu się znudzę zarobi na mnie w tym swoim klubie.Muszę stąd uciec.Eliza znalazła dla nas pracę.
-Za ile Nadia?
-Za tydzień zaczynamy.
-Zobaczymy się jeszcze kiedyś?
-Nie wiem Stephan, nie chcę Ci niczego  obiecywać.Tak naprawdę dobrze wiesz że nie chciałam od samego początku.Już gdy pierwszy raz mnie uderzył, a potem gdy pierwszy raz zmusił mnie do pójścia do klubu wiedziałam że stąd zniknę.Dlatego próbowałam się od Ciebie odsunąć.
-Chyba wolałbym usłyszeć że jesteś z Richardem, wtedy bym Cię przynajmniej widywał.
-Rozglądnij się, wiesz ile fajnych dziewczyn jest na około-śmieję się cicho.
-Żadna nie jest taka fajna jak Ty-przyciąga mnie do siebie , całując mnie namiętnie, a ja choć wiem że powinnam to przerwać nie robię tego.Kocham się z nim ostatni raz,nie potrafiąc mu odmówić, tak jakbym chciała wynagrodzić mu to że uciekam. Wiem że teraz będzie mu jeszcze trudniej, że wszystko skomplikowałam jeszcze bardziej.
                                                             Richard
Gdy poszła z nim do pokoju, myślałem tylko o tym co tam robią, nie potrafiłem się skupić na rozmowie z chłopakami, nie mam pojęcia dlaczego tak  się tym przejmowałem.Przecież ona w ogóle mnie nie interesowała, ona jest tylko tym denerwującym dzieciakiem ze skoczni.
-Czyżby ktoś zaczynał rozumieć fascynację Stephana naszym blond aniołkiem?-Markus wybucha śmiechem wpatrując się we mnie.
-O czym Ty mówisz?
-Nie potraficie nawet na siebie spojrzeć, między Wami aż iskrzy.
-Wydaje Ci się.
-Jak to było?Prześpij się z nią jeżeli tak Cię kręci i odpuść.
-Całkiem Ci odbiło Markus.
-Jak ona tu trafiła?-pyta Andreas, a ja oddycham z ulgą , nie chcąc dalej prowadzić z Markusem tej bezsensownej rozmowy.
-Przyszła w środku nocy i zemdlała jak tylko otworzyłem drzwi.Nigdy nie widziałem jeszcze czegoś takiego.
-Dowiedział się o Stephanie?
-Nie, też tak na początku pomyślałem.Odkładała pieniądze żeby stąd uciec, dowiedział się i prawie ją zakatował.
Naszą rozmowę przerywa pojawienie się samego Stephana.
-Od kiedy wiedziałeś że wyjeżdża?
-Decyzję podjęła już jakiś czas temu , ale o pracy dowiedziała się dzisiaj.
-Dała Ci adres?
-Twierdzi że nie spytała Elizy o szczegóły, a ja nie dopytywałem.
-Dlaczego mi nie powiedziałeś że tu jest?-pyta wściekły.
-Bo prosiła.
-A Ty tak nagle robisz to co ona chce?
-Daj spokój Stephan, wiem że jesteś wściekły że wyjeżdża , ale nie wyżywaj się na mnie.Od początku mówiłem że masz odpuścić.
-A Ty odpuścisz?-rzuca tylko i nie czekając na moją odpowiedź wychodzi trzaskając drzwiami.
Andreas z Markusem wychodzą za nim, a ja zastanawiam się nad jego pytaniem.