41

                                                                         Nadia

Od kilku godzin wpatruję się w ścianę czekając aż wróci Matthias, mimo wszystko podskakuję ze strachu na dźwięk otwieranych drzwi. Siada na przeciwko mnie , stawiając na podłodze torbę. Zapewne z moimi ciuchami, które przydadzą mi się teraz w klubie.Na samą myśl o tym robi mi się niedobrze.
-Miałem dzisiaj niespodziewanych gości-rzuca , a ja podnoszę na niego wzrok- Odwiedziła mnie Twoja przyjaciółka z moim sąsiadem i jeszcze jedna para.Szukali Cię, tak jakbym miał jakiekolwiek pojęcie gdzie możesz się znajdować.
-Jesteś popieprzony Matthias-syczę przez zaciśnięte zęby.
-Zadzwoń do niego,powiedz że zwiałaś bo nie miałaś ochoty z nim być-wpycha mi do ręki jakiś telefon.
-Nigdzie nie będę ...- nie zdążam dokończyć bo dostaję w twarz, a on wpatruje się we mnie ze złością.
-Zadzwonisz i będziesz robić to co Ci każę, albo ten Twój kochaś i jego kumpel już nigdy nie będą mieli okazji pojawić się na skoczni, a Elizka z tą swoją koleżanką wylądują tutaj z Tobą.
Przełykam łzy i zabieram telefon z jego rąk, drżącymi palcami wybieram numer Richarda i wsłuchuję się w sygnał.Odbiera po chwili , a ja siłą powstrzymuję się żeby nie wybuchnąć płaczem gdy słyszę jego głos.
-Przepraszam że uciekłam, to od początku nie miało sensu.Nie szukaj mnie .
-Nie zamierzam, nie sypiam z mężatkami Nadia- jedno zdanie , kilka słów sprawia że serce pęka mi na tysiące drobnych kawałeczków, wypuszczam telefon z rąk zalewając się łzami.
-A zapomniałem Ci powiedzieć że mieli dość zdziwione miny gdy usłyszeli że jesteś moją żoną-wybucha śmiechem i dodaje po chwili-wieczorem masz być gotowa.

                                                             Richard

-Startujesz jednak?-Markus wpatruje się we mnie , gdy szykuję w pokoju swoje rzeczy.Wróciliśmy w ostatnim momencie żeby zdążyć na konkurs.
-Nie mam już żadnych powodów żeby tego nie robić.
-Co się stało Richard?
-Nic, w jednej chwili przekonałem się jaką ona jest zakłamaną osobą.W sumie czego mogłem się spodziewać?Sypiała ze Stephanem będąc z Matthiasem, a potem ze mną będąc ze Stephanem.
-Nie przesadzasz ?
-Nie , Markus.
-Naprawdę chcesz odpuścić?
-O co Ci chodzi Markus?
-A jeśli on jej coś zrobi?
-Daj spokój, może przez cały ten czas chciała do niego wrócić.
-Naprawdę wierzysz w to co mówisz? Pamiętasz co jej zrobił ostatnim razem, naprawdę myślisz że wróciłaby do niego dobrowolnie?
-Nie wiem w co mam wierzyć Markus. Dlaczego od razu nie powiedziała nam prawdy? Dlaczego to ukrywała?
-Może..
-Jeszcze Ty jej nie tłumacz -przerywam mu chcąc skończyć ten temat.Nie mam pojęcia kim ona jest.Nie wiem co mam o niej myśleć.Jedyne co wiem to , to że jestem na nią teraz cholernie wściekły.


Wychodzimy z pokoju wprost na dziewczyny, gdy dzwoni mi telefon, wpatruję się w nieznany numer na wyświetlaczu i odbieram po chwili.
-Przepraszam że uciekłam,to od początku nie miało sensu.Nie szukaj mnie -słyszę jej głos w słuchawce. Przez chwilę przemyka mi przez głowę jak bardzo chciałbym żeby była tu ze mną.
Wściekłość na nią jednak bierze górę i bez zastanowienia rzucam tylko jedno zdanie do słuchawki.
-Nie zamierzam, nie sypiam z mężatkami Nadia- wkładam telefon do kieszeni wywołując atak złości u Seliny.
-Zwariowałeś?-rzuca się na mnie z pięściami.
-Nie, właśnie wróciłem do normalności-odsuwam ją od siebie.
-Nienawidzę Cię rozumiesz -wrzeszczy próbując kolejny raz mnie uderzyć, Eliza tylko stoi ocierając łzy.
-Odpieprz się Selina.
-Dlaczego to powiedziałeś?
-Bo to prawda.
-Pożałujesz tego , jak coś jej się stanie to będzie Twoja wina.
-To jej życie i jej wybór Selina .Od początku wszystkich okłamywała.
-I co z tego?Ty jesteś niby taki idealny?
-Nie porównuj mnie do niej.
-Masz rację, nie zasługujesz na nią.I nigdy nie będziesz zasługiwał.
Selina odsuwa się, nie spuszczając ze mnie wzroku .Eliza robi krok w moim kierunku, chce coś powiedzieć.Patrzy  na mnie chwilę oczami pełnymi łez i jednak rezygnuje. Chwyta Selinę za rękę i obie znikają za drzwiami swojego pokoju.

                                                                            Nadia

Leżę zwinięta na łóżku, gdy do pokoju ponownie wchodzi Matthias.

-Miałaś być gotowa- rzuca tylko, a ja nawet nie spoglądam w jego stronę- masz 5 minut.

-Nie zrobię tego Matthias.

-Jesteś pewna?-szarpie mnie za rękę zmuszając do tego żebym na niego spojrzała- Jak myślisz Elizie się tutaj spodoba?A ta druga?Jak ma na imię ? Jest jeszcze młodsza od Ciebie, wydaje mi się że będzie na nią wielu chętnych.

-Nie możesz tego zrobić.

-Udowodnić Ci?

Kręcę tylko głową przełykając łzy, wiem że nie mam wyjścia, Matthias jest zdolny do wszystkiego, nie mogę dopuścić do tego żeby one też tutaj trafiły.

-I nie próbuj kombinować, w każdym pomieszczeniu w klubie jest kamera gdyby przyszło Ci tylko na myśl prosić kogoś o pomoc.

Schodzę po schodach z Thomasem kurczowo trzymając się poręczy, nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Zmuszam się żeby iść dalej.

-Pospiesz się ,Matthias nie lubi czekać.

-Pieprzę go -rzucam , ale posłusznie staram się przyspieszyć.

Wchodzimy do pustego jeszcze o tej porze klubu , nic się tu nie zmieniło od mojej ostatniej wizyty. Przy barze widzę te same dziewczyny , ale jest też kilka nowych twarzy.

-Wróciłaś?-śmieje się kpiąco jedna z nich- ale podobno już nie jako ulubienica Matthiasa.

-Każda tutaj wraca-odzywa się kolejna.

Stoję tylko przy nich przełykając łzy , nie mam pojęcia jak mam dać sobie radę.

-Trzymaj- wysoka brunetka podaje mi drinka i odciąga na bok.

Wydaje mi się najsympatyczniejsza z całego towarzystwa tutaj.

-Jestem Nadia-mówię tylko cicho siadając z nią przy stoliku.

-Wiem, pamiętam Cię-uśmiecha się- Ja Monica.

-Długo tu jesteś?

-Ponad rok, tylko początki są najgorsze.

-Nie dam rady, nie jestem w stanie.

-Każda z nas tak myślała, po pewnym czasie przyzwyczaisz się .Będzie lepiej zobaczysz.Staraj się o tym nie myśleć, nie sprzeciwiaj się, to i tak nic nie daje.A zaoszczędzi Ci złości Matthiasa.
Nie wiem co mam odpowiedzieć.Jak mam się nie sprzeciwiać, jak mam pozwolić im na to wszystko.Przecież to obrzydliwe.Nie jestem w stanie nawet sobie tego wyobrazić, a najgorsze jest to że muszę to zrobić.