21

                                                                              Richard
Wychodzi z łazienki i staje  w drzwiach pokoju zaskoczona moim widokiem , mimowolnie uśmiecham się gdy tylko na nią spoglądam. Widzę jak myśli , nie wiedząc co zrobić, czy wejść dalej czy zniknąć na kolejne godziny w wannie. Uśmiecha się jednak po krótkiej chwili i podchodzi bliżej, bez zastanowienia łapię ją za rękę , sadzając na swoich kolanach. Waha się tylko przez moment, już po sekundzie jej usta odnajdują moje , całuje mnie łapczywie , jakby marzyła o tym od dawna, oplata rękami moją szyję i przywiera do mnie całym ciałem.Nagle cały świat przestaje istnieć, jeszcze nigdy nie czułem czegoś takiego całując się z dziewczyną.Chwytam ją delikatnie w pasie , bojąc się że za chwilę mi zniknie,boję się że mogę sprawić jej ból i walcząc z ogarniającym mnie coraz większym pożądaniem odsuwam ją od siebie.
-Jesteś pewna?-pytam tylko cicho, uśmiecha się nieśmiało i nawet nie odpowiada, całuje mnie tylko kolejny raz, po chwili  przesuwając swoje usta wzdłuż mojej szyi.Jednym ruchem zrzucamy z siebie ubrania i delikatnie kładę ją na łóżku, wsuwa się pode mnie szybko , a ja w tym momencie , nie chcę od życia niczego więcej oprócz niej.

Zasypiamy wtuleni w siebie i pierwszy raz w życiu zdaję sobie sprawę że chciałbym z kimś zasypiać tak codziennie i tym kimś jest właśnie ona. Przeraża mnie to i próbuję się przed tym  bronić i nie wiem dlaczego gdzieś z tyłu głowy pląta mi się myśl że z tego nic nie wyjdzie.

                                                                                   Nadia
Otwieram oczy gdy do pokoju wpadają pierwsze promienie słońca, na samo wspomnienie minionej nocy robi mi się słabo, nie mam pojęcia co we mnie wstąpiło.Czuję rękę Richarda mocno obejmującą mnie w pasie i boję się nawet poruszyć, teraz to już w ogóle nie wiem jak spojrzę mu w oczy.Próbuję delikatnie wysunąć się z jego objęć, ale gdy tylko się ruszam , przyciąga mnie do siebie mocniej i odwraca w swoją stronę.
-To nie powinno się zdarzyć-mówię tylko cicho ,nawet na niego nie patrząc.
-Nawet tak nie mów-szepcze muskając moje ucho delikatnie ustami.
-Ale to ... -zamyka mi usta pocałunkiem, nie dając dokończyć, a ja nie potrafię się od niego odsunąć.
-To było nieuniknione -spogląda mi w oczy po chwili, uśmiechając się.
-Przestań- wstaję z łóżka -za dwa dni wyjeżdżam.
-Nie zmienisz zdania?-chwyta mnie za rękę i z powrotem ciągnie na łóżko.
-Nie martw się, ani przez moment nie przeszło mi to przez głowę.
-A czemu miałbym się martwić tym że chciałabyś tu zostać?
-Nie wiem , może boisz się że po tym co się stało, jeszcze się zakocham i nie dam Ci spokoju.
-A nie jest tak?-wybucha śmiechem.
-Seks niczego tu nie zmienia, nadal Cię nie znoszę, tak samo mocno jak Ty mnie- wydaje mi się że jestem pewna swoich słów i nie wiem dlaczego gdzieś z tyłu głowy pląta mi się myśl że to kłamstwo.
-Tu masz rację, z Tobą nie da się długo wytrzymać-uśmiecha się , całując mnie w szyję, a ja znów czuję dreszcze na całym ciele.
Z ulgą wyrywam się z jego objęć gdy słyszę dzwoniący telefon, odbieram szybko wsłuchując się w głos Elizy po drugiej stronie.
-Hej , gotowa na rozpoczęcie nowego życia?-pyta ze śmiechem.
-Nawet nie wiesz jak bardzo-rzucam wpatrując się w bruneta, który chyba w ogóle nie ma zamiaru wyjść z pokoju.
-Jutro w nocy mamy lot z Monachium, nadłożę trochę drogi bo bliżej mam na miejsce stąd ale po prostu nie mogę się już doczekać jak Cię zobaczę. Później będziemy musiały ogarnąć jakiś transport ale myślę że nie będzie z tym problemu.
-Jesteś kochana.
-Wiem-wybucha tylko śmiechem.
-A dostanę w końcu adres?Nie mam pojęcia w którą stronę się wybieram.
-Jasne zaraz wszystko Ci wyślę.Do jutra Nadia.
-Do jutra-rzucam tylko, ciesząc się że w końcu mogę tak powiedzieć, tak bardzo m jej brakowało.
Po chwili przychodzi wiadomość z godziną odlotu i adresem miejsca w którym w końcu będę mogła zacząć nowe życie.
-Mogę zobaczyć?-Richard zabiera mi komórkę z rąk i wpatruje się w smsa szeroko otwartymi oczami, po czym wybucha śmiechem.
-Z czego się cieszysz?
-No jak to z czego?Z tego że w końcu się Ciebie pozbędę-rzuca ciągle się śmiejąc , przyciąga mnie do siebie i dodaje- ubierz się i jakoś musisz stąd wyjść , żeby Cię nie zobaczył.
-Po co?
-Po pierwsze zamierzasz spakować się w reklamówkę?A po drugie potrzebujesz więcej ciuchów, zaczyna się robić coraz chłodniej.
-Nie mogę sobie na to pozwolić,na początek musi mi starczyć to co mam.
-Nie wygłupiaj się, nie pytam Cię na co możesz sobie pozwolić.
-Nie będziesz kolejny raz kupował mi ubrań-protestuję.
-Sama sobie je kupisz, ja tylko zapłacę i przestań się unosić.
-Nie ma mowy.
-Nie upieraj się jak dzieciak, nie mam ochoty robić tego sam, czekam na Ciebie na dole-całuje mnie szybko i znika za drzwiami, a ja zastanawiam się dlaczego to robi.