32

                                                                    Richard

Czasem się zastanawiam czy ona w ogóle potrafi chodzić, ciągle gdzieś znika , ucieka i zawsze w ekspresowym tempie. Tak samo jest teraz zauważam ją dopiero gdy zderza się ze mną na schodach i chwytam ją w pasie .
Wygląda jakby dopiero co wyszła z pod prysznica.Mokre włosy moczą jej koszulkę, która jest chyba zdecydowanie za krótka na bieganie w niej po domu pełnym ludzi.
Pachnie jakimś słodkim płynem tak że kręci mi się w głowie. Podnosi na mnie wzrok i jestem niemal pewien że za chwilę odepchnie mnie ze złością. Ryzykuję i przesuwam swoje ręce w dół zatrzymując się na jej biodrach, wzdryga się czując mój dotyk na swojej skórze.
-Mówiłam żebyś nigdy więcej mnie nie dotykał- szepcze , ale nie odsuwa się, jakby nie była w stanie nawet się poruszyć.
-Więc odejdź jak tak bardzo Ci to przeszkadza-uśmiecham się zbliżając swoje usta do jej.
Przygryza wargę przez moment myśląc co zrobić, a ja mam wrażenie że  zwariuję gdy zostawi mnie samego na tych schodach.Zamiast tego oplata moją szyję rękami i wbija się zachłannie w moje usta, nie mogę się od niej oderwać i ciągle ją całując ciągnę do swojego pokoju.
W jednej chwili znajdujemy się na łóżku , czuję jak drży gdy wsuwam  rękę pod cienki materiał jej koszulki , jej palce wędrują do zapięcia moich spodni i już wiem że przez kilka chwil znowu będzie tylko moja .

Spoglądam na nią jak leży wpatrując się w sufit. Na jej ustach błąka się delikatny uśmiech , ale mam wrażenie że w jej oczach widzę łzy.Przyciągam ją do siebie kolejny raz .Nie jestem w stanie w tej chwili myśleć o niczym innym tylko o niej.
 Zdaję sobie sprawę jak bardzo brakowało mi jej przez te ostatnie tygodnie, jej zapachu , jej dotyku a nawet naszych ciągłych kłótni.  Żadna z przypadkowo poznanych dziewczyn nie była taka jak ona. Przy żadnej się tak nie czułem, zastanawiam się dlaczego w ogóle przespałem się z nimi wszystkimi, co mi strzeliło do głowy.
-Lepiej już pójdę- podnosi się po chwili , wciągając na siebie koszulkę.
-Zostań- ciągnę ją z powrotem do siebie, a ona wpatruje się we mnie zdziwiona.
-Po co?
-Uwielbiam przy Tobie zasypiać-śmieję się tylko,całując ją w czoło,Nakrywam ją kołdrą i nie mam zamiaru jej stąd wypuszczać.

                                                                     Stephan 

Jesteśmy tutaj już trzeci dzień , a tak naprawdę nie miałem dłuższej okazji żeby porozmawiać z Nadią. Dziś wieczorem mieliśmy wyjechać do domów i zastanawiałem się czy to w ogóle się zmieni. Siedzę z Markusem i Andreasem  w kuchni gdy wpada Eliza  i ze śmiechem na mnie spogląda.
-Gdzie Nadia?Czekałam na nią w nocy, ale tak się zagadaliście że w końcu zasnęłam.
-O czym Ty mówisz?- nie mam zupełnie pojęcia o co jej chodzi .
-Poszła do Ciebie wieczorem.
-Nie było jej u mnie Eliza. Nie widziałem się z nią od momentu gdy wróciła z zakupów.
-To gdzie...
-U mnie -Selina wpada ze śmiechem do kuchni przerywając Elizie -zagadałyśmy się wczoraj i tak jakoś wyszło.
-Gdzie ona jest ?-pytam tylko.
-Poszła się ubrać, pewno zaraz zejdzie.Eliza zrobisz kawę? Zapomniałam telefonu z pokoju- rzuca i już jej nie ma.
Po chwili schodzą razem z Nadią, która wygląda dzisiaj inaczej. Uśmiecha się i błyszczą jej  oczy gdy na nas spogląda.

-Jest jakaś kawa?- uśmiecha się tylko wyciągając kubek z szafki, napełnia go gorącym napojem i siada przy stole.

-Podobno chciałaś wczoraj porozmawiać?-pytam ją po chwili.

-No, tylko jakoś nie doszłam- uśmiecha się spuszczając wzrok.

-To chodź-wstaję szybko nie dając jej dojść do słowa. Zabiera ze sobą kubek i podąża za mną do pokoju.

-To o co chodzi?-spoglądam na nią gdy siada na łóżku nie wypuszczając kawy z ręki.

-W sumie to nic ważnego, chciałam po prostu pogadać , bo jakoś nie było okazji w ostatnich dniach
-uśmiecha się - ale spotkałam Selinę na schodach i się zagadałyśmy.

-Ja w sumie też chciałem pogadać-przerywam spoglądając na nią-pamiętasz co kiedyś Ci obiecałem?

-Przepraszam ale staram się zapominać wszystko co wydarzyło się w tamtym czasie.

-Chciałaś zobaczyć zawody na skoczni w Obersdorfie. Po świętach zaczyna się Turniej Czterech Skoczni. Pojedźcie z nami.- przez moment widzę wesołe iskierki w jej oczach , lecz już po chwili smutnieje i odzywa się cicho.

-Nadal chcę, ale to chyba nie jest najlepszy pomysł żebym się tam pojawiła.

-Na skoczni będzie kilkanaście tysięcy osób, to nierealne żebyś na niego wpadła.

-A jeśli wpadnę?-patrzy na mnie ze strachem.

-Przecież nie będziesz sama, będzie cała nasza ekipa , a Eliza z Seliną na pewno nie spuszczą Cię z oczu.

-Zastanowię się. Tylko że nie chciałabym żebyś obiecywał sobie coś po tym wyjeździe Stephan-spogląda na mnie smutno.

-Zaczynam pomału zdawać sobie z tego sprawę, nie martw się- uśmiecham się do niej i sam jestem zdziwiony bo to prawda, wydaje mi się że oczekuję od niej zbyt dużo, a ona chyba nigdy nie będzie  mogła mi oferować tego czego bym chciał.

                                                              Nadia 

Kolejny raz mu uległam . Ale ze mnie naiwna idiotka , tyle razy przysięgałam sobie że nie dam mu się więcej dotknąć i co. Wystarczył sam jego dotyk żebym całkowicie straciła głowę. 

A już kompletnie nie wiem co mi odbiło że zostałam z nim do rana. Nie potrafiłam nawet się poruszyć gdy przyciągnął  mnie do siebie i poprosił żebym została. Chciałam krzyczeć ze szczęścia że mogę znowu z nim być. A on pewno myśli o mnie tak samo jak o tych wszystkich dziewczynach na trasie.

Obudziłam się o wiele za późno żeby wrócić niezauważona do Elizy . Siedziałam na łóżku i zastanawiałam  się jak dyskretnie przemknąć  do siebie, a Richard zniknął w łazience gdy do pokoju wpadła Selina.

-Wiedziałam że to tutaj Cię znajdę -śmieje się od drzwi -idź się ubierz bo wszyscy są na dole.

-A Eliza?

-Wygadała się przed Stephanem że do niego poszłaś,dobrze że akurat weszłam. Pamiętaj spałaś dzisiaj u mnie -mruga do mnie, a ja oddycham z ulgą. 

-Dziękuję - ciągnę  ja za sobą i po kilku minutach schodzimy już na dół.

Propozycja Stephana żebym pojechała z nimi na zawody,   bardzo mnie cieszy. Zawsze chciałam zobaczyć jak to jest na żywo,poczuć tą  atmosferę, zapomnieć o wszystkim i dobrze się bawić.
Wiem jednak jak dla mnie niebezpieczne jest pojawienie się w Obersdorfie. Przecież w tak małej miejscowości mogę wpaść na Matthiasa w każdej chwili .Choć może Stephan ma rację że to mało prawdopodobne przy tylu tysiącach kibiców w jednym miejscu.

Muszę mu jednak powiedzieć żeby nie obiecywał sobie po tym wyjeździe zbyt wiele. Nie mogę kolejny raz go zwodzić  bo teraz jestem już pewna że nic z tego nie będzie.
Patrzę  na niego zdziwiona gdy mówi że zdaje sobie pomału z tego sprawę. Zastanawiam się czy przez przypadek  nie wie o mnie i Richardzie , ale to raczej  niemożliwe. Nie przyjąłby tego z takim spokojem.

-Wiem jak banalnie to brzmi -uśmiecham się do niego - ale naprawdę chciałabym żebyś był moim przyjacielem Stephan.

-Rzeczywiście banalnie-mimo wszystko wybucha śmiechem.

-Bardzo Cię lubię, ale to nigdy nie miało sensu.Przepraszam jeśli kiedykolwiek dałam Ci odczuć że jest inaczej.

-Nie  można nikogo zmusić do miłości Nadia. 

-Próbowałam Stephan . Naprawdę chciałam bo jesteś najfajniejszym facetem jakiego w życiu spotkałam, ale wyszło jak wyszło.Ja po prostu jestem mistrzynią komplikowania wszystkiego- spuszczam  wzrok nie mogąc spojrzeć mu w oczy. To jest ten moment w którym powinnam mu powiedzieć o Richardzie, ale nie jestem w stanie, cała wczorajsza odwaga mnie opuściła, mimo tego cieszę się że i tak dużo sobie wyjaśniliśmy.