49

                                                                                     Nadia


Nie pamiętam jak znalazłam się wczoraj w pokoju.Ostatnie co potrafię sobie przypomnieć , to to jak mocno wirowało mi w głowie gdy wchodziłam do windy.
Dlatego tak bardzo przestraszył mnie widok Richarda dziś rano w moim łóżku.Przestraszył i ucieszył przez krótki moment.Przez krótką chwilę poczułam się jak kilka tygodni temu.Szczęśliwa w jego ramionach.Nie martwiąca się niczym.Krótka chwila ,dopóki nie przypomniałam sobie o tym co stało się w ostatnie dni.
Znikam za drzwiami łazienki, licząc że gdy wyjdę już go nie będzie.Ale znam go, wiem że nie odpuści.Że nadal będzie tam siedział i czekał na mnie.Rozbieram się z trudem i staję pod strumieniem gorącej wody.
Jak prosto wyglądałoby życie, gdyby wszystko szło z siebie zmyć w ten sposób.Wszystkie problemy i wszystkie złe chwile.Wiem że muszę najszybciej powiedzieć mu prawdę.Prawdę o tym że nie mogę z nim być.Tylko nie potrafię.Jeszcze przez chwilę chcę łudzić się tym że będzie dobrze.Że będzie jak kiedyś.
Wychodzę i jest  tak jak myślałam , nadal siedzi na łóżku i wpatruje się we mnie.Tak bardzo chciałabym uśmiechnąć się na jego widok ale nie potrafię.Nie jestem w stanie.
-Musisz coś zjeść-podnosi się i wyprowadza z pokoju mimo moich oporów-daj mi tylko kilka minut.
Prowadzi mnie do swojego pokoju i znika w łazience.Siadam na skraju łóżka i w milczeniu spoglądam na Markusa.
-Jak się czujesz?
-Tak jak wyglądam,albo jeszcze gorzej-chcę się zaśmiać ale nie potrafię.
-Dobrze że już jesteś.
-Tęskniłeś?
-Ja to może nie aż tak bardzo-wybucha śmiechem, ale po chwili poważnieje -martwiliśmy się Nadia.To chyba ode mnie wszystko się zaczęło tej nocy.
-O czym mówisz?
-Nie miałem pojęcia że jesteś z Richardem, zresztą chyba nikt nie miał.Chyba za bardzo chciałem Ci dotrzymać towarzystwa, Ty zwinęłaś się do Michaela i Gregora, Richard się wkurzył i wszystko posypało się jak domino.
-Daj spokój to tylko i wyłącznie moja wina.Do końca życia będę ponosiła konsekwencje swoich pochopnych decyzji.
-Uwolnisz się w końcu od niego.
-Ale nie uwolnię się od wspomnień Markus.One na zawsze pozostaną w mojej głowie- milknę gdy Richard wychodzi z łazienki.


Gdy schodzimy wszyscy są już na dole.Z każdej strony czuję na sobie czyjś wzrok.Nie czuję się zbyt dobrze w tej sytuacji.Selina uśmiecha się na mój widok i robi mi miejsce koło siebie.
-Mogę wrócić do pracy?Czy Twoja mama zatrudniła kogoś na moje miejsce?- pytam cicho bawiąc się łyżeczką.
-Jasne, jak tylko dojdziesz do siebie.
-Chcę zacząć od jutra Selina- rzucam i nagle wszyscy milkną wpatrując się we mnie.
-Przecież będziemy tu jeszcze cztery dni.
-Wy będziecie,ja chcę wrócić dzisiaj.Nie czuję się tutaj najlepiej.
-Zawiozę Cię- Richard bez zastanowienia rezygnuje z zawodów.
-Masz zawody, a ja nie jestem dzieckiem- podnoszę się zostawiając nietknięte śniadanie- nie jestem głodna.

-Poczekaj, Nadia- Stephan łapie mnie za rękę gdy wychodzę z hotelu.Wpatruje się we mnie gdy odpalam papierosa, ale nie odzywa się.
-O co chodzi?
-Naprawdę chcesz dziś wyjechać?
-Jak tylko ogarnę jakiś lot.
-Dlaczego Nadia?
-Źle się tutaj czuję, poza tym potrzebuję pieniędzy.I dość długo już nie pracowałam.Nie chcę zwalać swoich obowiązków na kogoś innego.
-To wcale nie o to chodzi, prawda?Nie masz pojęcia jak on zareaguje i boisz się tego.Chcesz uciec stąd z powodu Richarda.
-Nie jestem w stanie nawet patrzeć mu w oczy Stephan.
-Powiedz mu. Będziesz miała to już za sobą.
-To nie takie proste.Jak mam powiedzieć mu z iloma facetami spałam?
-I tak będziesz musiała w końcu to zrobić.On nie odpuści.
-Jak Ty byś to przyjął na jego miejscu?Byłbyś z kimś takim jak ja?
-Dla mnie to niczego nie zmienia Nadia.Ty ciągle jesteś tą samą dziewczyną.
Przytulam się do niego, znikając w jego ramionach.Obejmuje mnie mocno , a ja zastanawiam się co zrobić.Powiedzieć Richardowi prawdę, czy kolejny raz uciec od niego?Wiem że nie mogę uciekać w nieskończoność.W końcu i tak będę musiała powiedzieć mu wszystko.Dlaczego znów wszystko jest takie skomplikowane?
-Zostań tutaj z nami-odsuwa mnie po chwili od siebie- pojedziesz z dziewczynami.I porozmawiaj z nim.Może niepotrzebnie się obawiasz.
                                                                 

Radiowóz zatrzymuje się pod hotelem gdy chcemy wejść do środka.Odruchowo chwytam go za rękę nie wiedząc czego mogę się spodziewać po ich wizycie. Policjantka z którą rozmawiałam wczoraj w szpitalu podchodzi do nas szybkim krokiem.
-Zapewne słyszałaś już o ostatnich wydarzeniach?
Kiwam tylko głową, nie mogąc wydusić ani słowa. Coraz mocniej ściskam dłoń Stephana, bojąc się że zaraz zemdleje.
-Chcieliśmy Cię tylko powiadomić że zatrzymaliśmy w nocy Twojego męża- oddycham z ulgą i pierwszy raz od wielu dni na mojej twarzy pojawia się uśmiech.
-Dziękuję- to jedyne co udaje mi się wykrztusić.
-Mam nadzieję że będziesz w okolicy jeszcze kilka dni, na pewno jeszcze kilkukrotnie będziemy musieli Cię przesłuchać.
-Właściwie to planowałam dzisiaj wyjechać-odpowiadam cicho.
-Czy to naprawdę konieczne?Wszystko  pójdzie o wiele sprawniej jeśli pozostaniesz jednak na miejscu.
-Nadia, jeśli zostaniesz Twój koszmar skończy się szybciej-Stephan próbuje mnie przekonać.
-Dobrze, zostanę- kiwam głową zrezygnowana.
-Jeśli zmienisz miejsce pobytu, proszę poinformuj nas o tym - kiwam głową i spoglądam jak odjeżdżają z pod hotelu.
-I znów ktoś zdecydował za mnie.
-I może tak właśnie miało być?-Stephan z uśmiechem prowadzi mnie do środka, a ja wiem że dziś wieczorem czeka mnie ciężka rozmowa.